11-23-2011, 04:36 PM
Reactie van bezoeker 'Gertjan', geïmporteerd van het oude forum:
Beste Arie (en andere potentiële BMW-2-klepper romantici),
Na een miljoen+ kilometers op zes verschillende 2V-boxers maak ik de balans op van mijn liefde.
Na 25 jaar doorwinteren, nog net voordat reuma kon toeslaan en ik het credo kon loslaten dat autorijden voor oude lullen is, ben ik inmiddels alweer tien jaar mooi-weer-rijder. Al die tijd op BMW-tweekleppers. Tot nu toe hebben zij mij drie keer in de steek gelaten; twee keer met een afgebroken klepsteel (2x R100RT ‘81/’83 > niet door achterstallig onderhoud, gewoon [dure] pech) en een keer met een defect aan de (elektronische) ontsteking (ook gewoon pech). Op tijd en vakkundig(e) onderhoud en revisie is belangrijk, ook bij de vermeend ‘onverwoestbare’ 2-kleppers. Frequentie van en kosten voor reguliere reparaties en (preventieve) vervangingen zijn heel normaal te noemen in vergelijking met andere merken. Meer kilometers rijden betekent meer kosten en aandacht. Pech kun je nooit voor zijn.
Waarom er nu nog relatief veel oude BMW-boxers rondrijden heeft enerzijds te maken met het goede onderhoud wat deze fietsen al die decennia hebben ondergaan, een en ander in correlatie met de mentaliteit (zorgzaam) en portemonnee (gevuld) van veel berijders. Anderzijds heeft het natuurlijk te maken met het feit dat de meeste van deze fietsen alleen nog hobby-kilometers maken en direct na elke rit met een oude flanellen pyjama gestreeld worden in een verwarmde garage.
Mijn ervaring is dat de kwaliteit van het metaallakwerk (frame, buddy) van de typen van 1979 tot pakweg 1985 te wensen overlaat. Hoewel ik besef dat mijn pekelrijden van destijds niet gezond te noemen is, was de roestvorming buitenproportioneel in vergelijking met de typen daarvoor en Japanners in die tijd. Ook het doorrotten van de uitlaatdempers ging veel te snel. Later werd veel meer kunststof, betere basislak en RVS toegepast. Mijn voorlaatste fiets, een R100GS uit ’88/130dkm, had nergens (!) een spat roest. Over mijn huidige (R80RT/’83) kan ik geen oordeel vellen omdat deze volledig was gerenoveerd toen ik hem kocht. Wellicht een teken aan de wand (…).
Het rijden op een BMW-tweeklepper moet ik aan je eigen mening overlaten natuurlijk. Dat geldt ook voor de vormgeving of nostalgische waarde die je aan deze fietsen hecht. Om het je lastiger te maken bij de overweging er een aan te schaffen: Er zijn vele typen tweekleppers met alle hetzelfde boxerkarakter, maar alle met hun eigen rijeigenschappen.
Graag verwijs ik voor (technische) kwaliteits- en meer subjectieve beschouwingen naar verschillende topics op dit forum. Bijvoorbeeld een aantal recente:
09/09/11: in 2012 verder op een R1100 of R1150?;
22/06/10: Kwaliteit BMW;
23/11/05: Kwaliteit BMW.
Met groet.
Beste Arie (en andere potentiële BMW-2-klepper romantici),
Na een miljoen+ kilometers op zes verschillende 2V-boxers maak ik de balans op van mijn liefde.
Na 25 jaar doorwinteren, nog net voordat reuma kon toeslaan en ik het credo kon loslaten dat autorijden voor oude lullen is, ben ik inmiddels alweer tien jaar mooi-weer-rijder. Al die tijd op BMW-tweekleppers. Tot nu toe hebben zij mij drie keer in de steek gelaten; twee keer met een afgebroken klepsteel (2x R100RT ‘81/’83 > niet door achterstallig onderhoud, gewoon [dure] pech) en een keer met een defect aan de (elektronische) ontsteking (ook gewoon pech). Op tijd en vakkundig(e) onderhoud en revisie is belangrijk, ook bij de vermeend ‘onverwoestbare’ 2-kleppers. Frequentie van en kosten voor reguliere reparaties en (preventieve) vervangingen zijn heel normaal te noemen in vergelijking met andere merken. Meer kilometers rijden betekent meer kosten en aandacht. Pech kun je nooit voor zijn.
Waarom er nu nog relatief veel oude BMW-boxers rondrijden heeft enerzijds te maken met het goede onderhoud wat deze fietsen al die decennia hebben ondergaan, een en ander in correlatie met de mentaliteit (zorgzaam) en portemonnee (gevuld) van veel berijders. Anderzijds heeft het natuurlijk te maken met het feit dat de meeste van deze fietsen alleen nog hobby-kilometers maken en direct na elke rit met een oude flanellen pyjama gestreeld worden in een verwarmde garage.
Mijn ervaring is dat de kwaliteit van het metaallakwerk (frame, buddy) van de typen van 1979 tot pakweg 1985 te wensen overlaat. Hoewel ik besef dat mijn pekelrijden van destijds niet gezond te noemen is, was de roestvorming buitenproportioneel in vergelijking met de typen daarvoor en Japanners in die tijd. Ook het doorrotten van de uitlaatdempers ging veel te snel. Later werd veel meer kunststof, betere basislak en RVS toegepast. Mijn voorlaatste fiets, een R100GS uit ’88/130dkm, had nergens (!) een spat roest. Over mijn huidige (R80RT/’83) kan ik geen oordeel vellen omdat deze volledig was gerenoveerd toen ik hem kocht. Wellicht een teken aan de wand (…).
Het rijden op een BMW-tweeklepper moet ik aan je eigen mening overlaten natuurlijk. Dat geldt ook voor de vormgeving of nostalgische waarde die je aan deze fietsen hecht. Om het je lastiger te maken bij de overweging er een aan te schaffen: Er zijn vele typen tweekleppers met alle hetzelfde boxerkarakter, maar alle met hun eigen rijeigenschappen.
Graag verwijs ik voor (technische) kwaliteits- en meer subjectieve beschouwingen naar verschillende topics op dit forum. Bijvoorbeeld een aantal recente:
09/09/11: in 2012 verder op een R1100 of R1150?;
22/06/10: Kwaliteit BMW;
23/11/05: Kwaliteit BMW.
Met groet.